Zwaleman | Dolf Jansen

Dolf Jansen

Het duurt nog even, maar misschien is het goed u er vast op voor te bereiden. Het zou zo maar kunnen, dat ik na het eind van dit jaar stop met het schrijven van deze column. Niet omdat ik er genoeg van heb. En hopelijk ook niet omdat u genoeg van mij heb. Maar domweg omdat ik er dan geen tijd meer voor heb. Er is me onlangs namelijk een baantje aangeboden. Een baantje dat me mogelijk toegang geeft tot de wereld van The Rich and the Famous. Niemand minder dan cabaretier Dolf Jansen heeft me gevraagd als sidekick in zijn oudejaars-theatertournee.
Natuurlijk ga ik het doen. Voor iemand die al van Drees trekt is dat een enorme eer en een nooit meer verwachte uitdaging. Ook al zou ik door die nieuwe carrière geen tijd meer hebben voor andere dingen.

Goh, wat lijkt dat mooi, wat ik zojuist heb geschreven. Maar jammer genoeg is het niet waar. Nou ja, een beetje wel trouwens. Ik zat namelijk een tijdje geleden in de zaal tijdens een optreden van Dolf Jansen. De show was nog niet zo gek lang op weg en Jansen had het net over Thierry Baudet en zijn Forum voor Democratie. Precies op dat moment overviel mij een onbedwingbare drang mijn neus te snuiten. Ik deed dat natuurlijk zo beschaafd mogelijk. Het moet dus aan de voortreffelijke akoestiek van de zaal hebben gelegen, dat bijna iedereen het toch hoorde. Ook Dolf Jansen, die onmiddellijk reageerde: "Goh, da's nou precies het geluid dat bij Baudet hoort.' En me daarna prompt aanbood hem in zijn oudejaarsconference terzijde te staan. "Want dan ga ik het ongetwijfeld nog veel vaker over Forum voor Democratie hebben."

Natuurlijk was dat geen serieus verzoek, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik er die nacht wel over heb gedroomd. Dat ik samen met Dolf op het podium stond. En dat ik hem dan volledig in mijn schaduw stelde. Omdat ik hem in woord en gebaar te snel af zou zijn. Tja, een droom die nooit werkelijkheid zal worden. Net zomin als ik ooit nog het postuur van Dolf Jansen zal krijgen. Al mijn afvalpogingen ten spijt.

Overigens, die ene keer dat ik onverwacht dus wél als sidekick fungeerde was tijdens de theatertoer die Dolf Jansen momenteel maakt met de band LSB Experience. Die speelt de muziek van de Amerikaanse Westcoast uit eind jaren zestig en begin jaren zeventig. De muziek van The Eagles, Jackson Brown, James Taylor, Crosby, Stills and Nash, Carol King, Joni Mitchell en Bruce Springsteen. Allemaal muzikanten die regelmatig in de Hollywoodse club The Troubadour kwamen. Om er op te treden of te zuipen. Naar die club word je als theaterbezoeker meegenomen. De band speelt de bekende nummers, Dolf Jansen praat ze aan elkaar. Zoals we hem kennen: in interactie met zijn publiek. Altijd vindt hij wel een slachtoffer (tussen aanhalingstekens) zoals ik. Die hij dan vervolgens de hele avond ook niet meer met rust laat. Zo weet nu dankzij Dolf een heel theaterpubliek dat ik ooit de Bijbel in één ruk heb uitgelezen. (Misschien vertel ik u daar later nog eens het fijne van).
Maar laat u nou niet ontmoedigen 'The Troubadour' te bezoeken. Dat kan op 20 april nog in Zutphen en 12 mei in Doetinchem. Allebei veel dichterbij dan Hollywood.