Column Eva Schuurman - IJzig

IJzig

Regio midden en noord hebben deze week voorjaarsvakantie; een vrije week die in de jaren '70 werd geïntroduceerd om de sombere wintermaanden te onderbreken. Mijns inziens een nobel en mooi streven, nodig ook. Echter, het geschiedde tevens op aanvraag van hen die op wintersport wilden gaan. Hier wringt wat mij betreft terstond de moonboot. Want mensen; wintersport, daar snap ik werkelijk geen ene snars van. Sterker nog, ik zou nog liever eigenhandig de stoeltjeslift stuwen dan dat ik er in plaats neem.

Ik begrijp dat ik met deze ijzige ontboezeming wellicht geen vrienden maak, want deze week zijn er maar liefst 450.000 Nederlanders vrijwillig in een auto gestapt met daarbovenop een dakkoffer met de contouren van een familielid met levensvermoeide symptomen. Om vervolgens een week lang met een pasje om de nek, volledig ingesnoerd met vermoeide knieën en bedekte oren door stroperig wit te kraken op weg naar een loopneus en koude vingers.

Oké het moet gezegd, ik ben niet opgegroeid met het fenomeen en ook wars van snelheid en begenadigd met grote aanleg tot paniek. Op de brommer van mijn zuster gaf ik eens in een tegenovergestelde reflex gas in de bochten en viel daarna stil op het rechte stuk. Wellicht was het toen handig geweest als de berm gevuld was met sneeuw, maar dat terzijde. Mijn ouders namen ons nooit kruis bestuivend mee naar piste of schnee. Dus ja, ik heb een ietwat bezielende achterstand en slalom vandaar wellicht slechts wanneer ik aprés-niets geniet van een borrel. Doch, het feit dat er mensen zijn die hardop beweren durven de wintersport boven de zomerbestemming te prevaleren vind ik ijskoud ijzingwekkend. Hoe haal je het in je muts zeg. Met je volle verstand de kou boven de warmte te verkiezen, dat is pas kil.

Het is mijn vriend overigens laatst wel gelukt om mij te overtuigen mee te gaan naar een skihal. Het zal u niet verbazen dat ik vergat winddichte handschoenen mee te brengen en me niet had voorbereid op het gevoel dat mijn enkels in gevangenschap ervaren zouden. Het is dat hij me zo geduldig vergezelde op de babypiste, anders had ik meteen mijn stokken in de ring gegooid. Ik ben trouwens zo'n type dat iets in eerste instantie best aardig lijkt te kunnen, tot ik doorheb wat ik doe. Zo gooi ik vaak een strike in het begin van het bowlingavontuur, om vervolgens alsnog te verliezen. Op de kunstmatig besneeuwde helling verging het mij niet anders. Mijn bochtjes waren leuk en mijn pizzapunt ging aardig, tot het besef indaalde en ik niet langer durfde afdalen. Vanaf toen ging het bergafwaarts kan ik je vertellen. Witheet briesend ben ik afgedropen, humeur onder nul en ambities in de ijskast.

Met twee vriendinnen heb ik onlangs besloten een après-skiclub op te richten, onze club is niet afhankelijk van weersomstandigheden en schoolvakanties en heeft als doel elkaar zo af en toe zonder reden te verwarmen. En oh ja, de enige kou die we tolereren vind je klinkend terug in onze glazen. Skoll.