Café/zaal 'Marktzicht' in Hengelo gaat door als 'De Jongens'
Algemeen'Tante Leen' vindt het na 52 jaar genoeg
Door Eric Klop
HENGELO – Leny Wolbrink vindt het mooi geweest. Vandaag, vrijdag 2 februari, staat ze voor het laatst achter de tap van café Marktzicht aan de Bleekstraat in Hengelo. De dorpskroeg is overgenomen en gaat een maandje of twee, drie dicht. Om half april als café 'De Jongens' fris, fruitig maar met behoud van de aloude sfeer aan een nieuw leven te beginnen. Later dit jaar maakt na deel twee van de verbouwing ook de zaal een doorstart.
'Tante Leen', zoals velen in Hengelo haar liefkozend noemen, vindt het na 52 jaar welletjes. Geen opvolging en vooral de leeftijd. "Ik ben bijna 78", verklapt ze. "Dan is de tijd rijp. Ben er wel blij mee. Een keer is het genoeg. Maar of ik daar volgende week nog steeds zo over denk? Misschien valt het dan wel tegen. Ben altijd mensen om mij heen gewend. Elke dag, van 1 tot 1. Ik ga ook verhuizen. Naar een appartement hier in Hengelo,. Op het Schoenmakersplein. Ben ik toch nog een beetje in de buurt. Maar het is nu aan mijn opvolgers!".
Dat zijn vader Richard en zoon Marco Jansen, in Hengelo en omstreken bekend van eetcafé 'Jansen & Jansen'. Beiden zijn in de horecabranche gepokt en gemazeld. Timmerden in Zelhem aan de weg met 'De Groes' en maakten van hun eetcafé aan de Spalstraat de afgelopen vier jaar eveneens een succes. De Hengelose zaak werd onlangs door vakblad Misset Horeca uitgeroepen tot 'beste (eet)café' van Gelderland. Hun nieuwe uitdaging zien zij als een mooie aanvulling. Smakelijke gerechten bij 'Jansen & Jansen' en een lekker drankje of een clubbijeenkomst dan wel vergadering bij 'De Jongens'. Want ja, 'jongens' zijn het.
Vorig jaar op kermiszondag hadden ze het er met een clubje vrienden over. "Dat Marktzicht al een paar jaar te koop stond", vertelt Marco Jansen. "En dat het doodzonde was als zo'n mooi bedrijf vol nostalgie definitief zijn deuren zou sluiten." Eerst borrelpraat, later serieus brainstormen. Uiteindelijk besloten senior, junior en hun acht kameraden, van boekhouder tot timmerman, een maatschap op te richten. Richard Jansen: "Die heeft het onroerend goed gekocht. Marco en ik huren het pand om café en zaal voort te zetten. In feite houd je een begrip, want dat is Marktzicht, zo met z'n allen in stand. Maar de exploitatie is óns pakkie an."
Bruiner dan bruin is Marktzicht, waar niet alleen de klanten hun biertje of borreltje halen, maar dat ook onderdak biedt aan onder meer biljartclub De Keu, de toneelvereniging, de lokale ouderenbond en yogalessen. Die hoeven niet te vrezen. Zij blijven met de overname van harte welkom. Zoals het café al sinds 1927 de deuren uitnodigend open heeft. "Begonnen door mijn schoonvader Albert Wolbrink", brengt 'tante Leen' in herinnering. "In 1965, twee jaar nadat de varkensmarkt hier tegenover naar elders was verplaatst, zetten zijn zoon Jan en ik de exploitatie voort. Nee, voor mij was het geen meisjesdroom. Ben er vanzelf ingerold. Je helpt je man, temeer daar hij ook nog werkte bij de Coveco in Borculo. Ik nam hier de zaken waar. Pas in 1977 stopte hij bij de Coveco en kreeg zo meer tijd voor het café." Weer zestien jaar later werd Jan getroffen door een hersenbloeding en stond Leny er opnieuw grotendeels alleen voor. "Lastig ja, maar het is altijd gelukt. En met plezier, anders kun je het niet. Bovendien had ik medewerkers in dienst."
"Het was hier altijd druk", vervolgt ze. "Heb veel moois meegemaakt. De kampioenschappen van voetbalvereniging PAX. Dan was het hier vier dagen bal. Of met de kermis. Het 'dubbeltjesdansen'. Voor een dansje moest een heer een dubbeltje betalen. Dan mocht ie een dame aftikken. Van de opbrengst betaalden we de muziek. Vervelende dingen heb ik in die 52 jaar eigenlijk niet meegemaakt. Als iemand te diep in het glaasje gekeken had, werd ie naar huis gebracht. Ruzie was hier zelden of nooit." Over één ding kan Leny Wolbrink zich echter toch nog wel een beetje opwinden: het rookverbod in de horeca. "Dat hield mensen weg. Was het met die maatregel sowieso niet eens. Je moet aan de bar toch een sigaretje kunnen roken? Dat hoort er gewoon bij. Maar ja, het is niet anders…".
Na het overlijden van Jan Wolbrink, in 2013, zette zijn weduwe het bedrijf te koop. Regelmatig namen overnamekandidaten een kijkje. Soms ging de koop op het laatste moment niet door. Ook was er interesse om Marktzicht te huren. "Maar daar wilde ik niet aan beginnen. Dan heb je nóg zorgen." Toen kwamen 'de jongens' een praatje maken. En kan Leny Wolbrink haar uitspanning nu met een gerust hart overdragen. Ze is het helemaal eens met de plannen van vader en zoon Jansen, die vol bewondering zijn over hun voorgangster. "52 jaar! Doe het in de horeca maar eens na. Onderschat het niet!". Als het aan Marco Jansen ligt krijgt Leny een eigen kruk. "Ze blijft hier altijd welkom. Hoeft zij zich niet te vervelen." Daar is ze zelf trouwens geenszins bang voor. Hoewel..? "Ik ga eerst een tijd niets doen. Daarna? Dat zie ik dan wel weer."
De Jansens gaan er met 'jeugdig' elan tegenaan. Met meer bieren op de tap dan het assortiment waaraan tante Leen vasthield. Dus niet alleen pils van Grolsch en Heineken en als uitwas een bokbiertje. Een mooie wijnkaart ook en een uitgebreider aanbod van hapjes voor de lekkere trek. "Het café wordt 'landelijk bruin'", vatten vader en zoon het beoogde interieur samen . "Stoer, robuust, met een nieuwe bar, een houten vloer, een zitje hier en een open haardje daar. Een praatje maken met, als vanouds, rustige muziek op de achtergrond. Mensen, jong en oud, moeten zich hier op hun gemak voelen. Een leuke, gezellige kroeg, Dat was met 'Marktzicht' zo en dat blijft als 'De Jongens'. Want daar is behoefte aan. Ook bij dames…".
