Afbeelding
Foto: Nick Oostendorp

Column Eva Schuurman - Kralen

Algemeen

Kralen

Met het inruimen van de nieuwe kast kwamen bakken vol speelgoed tevoorschijn, oude tekeningen gingen door kritische kinderhanden en halve stickervellen stiekem in een vuilniszak. Met een scherp oog bekeken we welke items de nieuwe kast waard waren en welke we nu toch echt ontgroeid raakten. In de week dat ze me betraand vertelde dat het tafelgroepje naast haar niet meer in een man met een mijter en tabberd geloofde, zagen we ineens overal cadeautjes die hij haar cadeau gedaan had.

Of eigenlijk, wij. Want ik zag mijn kans schoon om voor de pepernoten de waarheid de revue te laten passeren. Voordat ze in de ban van zijn schimmel en avonturen weer een jaar mee zou gaan in zijn mythe. Vooral omdat in haar tranen de waarheid al verscholen lag: "Maar ik geloof het nog wel." Omdat ze de grootte van dit geheim liever draagt dan de grote angst dat het niet waar is.

Dus nu weet ze het ook, net als haar zus. Die het zo lief vond dat ik vertelde dat hij wel echt bestaan heeft en zo gul was als wij in stand houden, zodat we steeds blijven jokken om hen zoveel mogelijk te kunnen verwennen. En toen zijn we op Google gaan zoeken wie de 'toneelspelers' waren die al die types zo machtig vertolken, waarna ze gniffelde om hoe wij op het raam hebben geklopt en alle schoentjes in het donker vulden.

De kast kreeg langzaam vorm, uiteraard sprokkelden ze er gaandeweg steeds meer planken bij en moest ik mijn hang naar decoratie steeds meer indammen. En toen ineens, vanonder een vergeten deksel kwamen daar die kraaltjes tevoorschijn, die ze afgelopen december uit de zak haalden. Vier potten in verschillende maten, de onderborden met nopjes en het doorzichtige strijkpapiertje. Mijn hart maakte een sprongetje.

Daar waren ze zomaar ineens, in een stoffen, witte mand. Onder een deksel en uit mijn gedachten. Ons lijmmiddel en rustpunt, een uitweg bij stress, drukte en onoverzichtelijkheid. Strijkkralen. In een tijdloze bezigheid met structuur, precisie en een samensmeltend eindresultaat. We hebben de tafel leeg gemaaid als waren we Irma en Harvey tegelijk en namen enthousiast plaats. Muziek en voorbeelden op de laptop en priegelvingers in de aanslag.

En terwijl ik de kleuren sorteerde bedacht ik me soms niet meer te weten hoe te stoppen, van idee naar verplichting te razen om bij de wasmand te eindigen. Geen gedachtegang, rage of trend meer te volgen en de kinderen enkel te ontmoeten in een terloopse knuffel of oogopslag. In tijden dat de trampoline me enkel doet denken aan de wc en de televisie aan slaap. En ik met halve oren luister terwijl de hele waarheid me ontgaat.

Hoe dankbaar is het om elkaar dan te vinden aan een rommelige tafel in een chaotisch huis met een opgeruimd hoofd. Al je prioriteiten op één vierkante meter onder ogen te zien. Met neuzen boven potjes met kleuren en tongen van inspanning uit monden. En dan per ongeluk expres het eindresultaat op weg naar de strijkijzer uit je handen te zien vallen, zodat je weer helemaal opnieuw mag beginnen.


Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant