Column Eva Schuurman - Kermis

Kermis

In het gras tussen lege en vertrapte plastic glazen aanschouw ik al wie om ons heen zwalkt. Exact tegen het zere been van de buurman of op de fiets toevalligerwijs precies om de meute heen. Een mevrouw bestelt nog een gebakken vis en ik hap in een loempia met saus. De kinderen struinen op sokken door het vertrapte veld en spelen verstoppertje achter gedoofde kermisattracties. Schmink nog in de ooghoeken en de haarverf in de nek. Het is kermis geweest. We hebben iedereen tot in den treuren en dagenlang gesproken en proosten toch alsof het lang geleden was.

Terwijl ik dit schrijf ballen stemmen zich op een achtergrond samen, in een zingend afscheid lopen mensen zigzaggend richting fietsen en huizen. Het zit er weer op. Maandenlang bouwden en verheugden zij zich, spaarden ze op en verkneukelden stilletjes in de aanloop naar dit moment. De avonden in de tent waren slechts een begin, de gesprekken en het stampen op de houten vloer. Het meelallen met bands zonder eigen repertoire. Hoe ze met elke slok beter werden en we niet meer letten op zuiverheid en muzikaliteit.

En dan de apotheose, het moment waarop de straten bevolkt raken met geroezemoes. We samendrommen op hoeken en voor huizen. Met meegebrachte campingstoelen en glaswerk. Fanfares vanuit de verte klinken en wagens voor onze ogen pauzeren. We het geluid van schelle audio aanhoren en verderop bekkens helder slaan. Er voor onze ogen volwassenen dansen in blote basten vol lichaamsverf. Zonder scrupules en met aan hun zijde de buren, omdat die altijd aan hun zijde staan. In een gemeenschap en op een plek waar men nog naasten heeft. Waar je geen blokken op de weg plaatsen hoeft omdat hier alleen berusting door de straten raast.

Het klinkt misschien kneuterig of idealistisch, maar soms is het exact de rede dat ik hier huis. Dat ik de voordeur nog open durf te zetten wanneer iemand een scheet laat en het niet erg is als ik hem vervolgens vergeet te sluiten. Omdat men hier letterlijk het hele jaar aan saamhorigheid bouwt. Een thema aan de veiligheid hangt en zich vasthoudt aan bekende patronen.

Ter illustratie van onze hang naar wat was stond op het kermisterrein een vooroorlogs tafereel dat werd aangedreven met touwen, met vereende krachten duwden haar bezoekers zich in een piepend karretje voort. Gelijk dit dorp. Met een onvermoeibare, altijd aanwezige inzet.

Het enige dat zich met de tijd meebeweegt zijn de centimeters van de kinderen, de kleur van de drankmuntjes en de grijze slapen van de buurmannen. En terwijl ik op het gras zit, trekken ze allemaal aan mij voorbij. Maken promillage en herinnering mij melancholisch. Lach ik naar iemand die mij niet herkent en zie ik steeds mijzelf terug. Jaar na jaar, de haarverf in het doucheputje, het huis een bende, mayonaiseresten naast mondhoeken, plastic speelgoed van dubieuze makelij, paracetamolletje tegen de hoofdpijn, maandag eten we weer fruit, kleverige omhelzingen, foto's in groepsapps, saldo gekelderd en altijd het opbeurende uitzicht op volgend jaar.