Afbeelding

Column Eva Schuurman - Bedankt

Algemeen

Bedankt

Trots, zo apen-, pauwen-, immens trots. Stil, zo muis-, intens-, oorverdovend stil. Overdonderd en overrompeld. In de armen genomen en erkend. Aangehoord en gezien, gevierd en gezegend. Bekroond en bekoord, doodsbang en gevleugeld licht. Verstomd en verrast. Deze week werd ik uw dichter, voor twee jaar lang. Kreeg ik de eer uw beslommeringen, zorgen, euforie, zwijgen en besognes te verwoorden. Om er kleine momentjes van te maken, in taal. Het is een eer.

In de Achterhoek werd ik groot. Nee, niet van klein naar groot. Hier werd ik volwassen, als laatbloeier op een leeftijd die meer richting andere levensfasen neigt. Op een wijze die blijkbaar alleen in deze rust geschieden kon. Terwijl ik al lang en breed (dat vooral) moeder werd en een grotemensen-leven leidde. Met een achtertuin en rekeningen in de brievenbus. Met een antwoordapparaat en een luik onder de deurmat waaronder waterstanden langzaam deinen. Met een auto waarop hard geworden kruimels de achterbank bevolken en stevige boodschappentassen de kofferbak. En oh ja, met een muntje voor elk karretje in het middenconsole.

Achterhoek, vanuit jou staar ik naar buiten waar kinderen langsfietsen over het midden van de weg, waar men aan het hek met elkaar spreekt en grapjes maakt om elkaars' gemoed gerust te stellen. Mijn schrijftafel staat in jou en terwijl ik de geur opsnuif van alle bezorgde bloemen denk ik aan hoe jij me tot bloei bracht. Ik liefde en vriendschap in jou vond en mijn thuis ook buiten de muren van dit huisje bleek te wonen.

Ik heb je vervloekt en mijn nagels op je stuk gekrabd. In donkere tijden, toen ik letterlijk mijn gordijnen voor je sloot en niet wist of jij achter het raam zou staan op het moment dat ik ze weer durfde te openen. Je hebt over me gelispeld en verteld, misschien was het uit bescheidenheid dat je mij niet in je dialoog betrok. Misschien was het uit verlegenheid, of misschien wist je gewoon niet hoe. Maar nu ik jouw stem draag moet je weten altijd met mij in gesprek te kunnen gaan.

Nog steeds bezit ik geen koffieapparaat maar er is hier altijd wat te drinken, je drukt nog altijd voorzichtig op mijn doordringende deurbel omdat mijn achterdeur vaak in het slot zit. Dit is niet omdat jij niet welkom bent, maar omdat ik de buitenwereld soms een beetje eng vind. Misschien ben ik toch nog niet helemaal volwassen, denk ik nu, maar dat komt ook omdat je het kind weer in mij los gemaakt hebt. Die onbevangen jeugdigheid waarmee ik jouw schoonheid bezie en die me huppelen doet.

Mijn kledingkeuze is jouw schittering vaak onwaardig, maar vanuit de zachtheid van mijn joggingstoffen kan ik jouw tederheid nu eenmaal het beste beschrijven. Denk niet dat uw nieuwe Dichter des Achterhoeks naast haar gymschoenen zal gaan lopen. U kunt haar in het wild herkennen aan haar terloopse gewoonheid, zodat ze altijd in u op zal gaan. En van daaruit, als één stem, de uwe laat horen. Althans, dat is haar diepste wens en grootste streven. Bedankt voor het vertrouwen (ik zal altijd van u houwen).

Lees ook het interview met Eva Schuurman op pagina 13

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant