Afbeelding

Column Eva Schuurman - Spelletje

Algemeen

Spelletje

Wat hebben we genoten, zaterdagavond voor de televisie. Geen plat vermaak in een gelikt format. Geen zangtalent of sentiment. Geen nagesynchroniseerde cartoon of kinderfilm van eigen bodem. Oh, daar smullen we ook van. Met als bijgerecht chips of chocola. Maar deze keer zaten mijn dames en ik klaar voor de verkiezingsuitzending van het Jeugdjournaal. Een programma waarin zes voormannen van politieke partijen te gast waren, u kent ze wel, ze bevolken de televisie de laatste weken wel vaker.

De kinderen en ik zaten er helemaal klaar voor. Ten eerste omdat het ook hen bezighoudt, ten tweede omdat ik het fijn vond om in verstaanbare taal wat standpunten te horen en ten derde omdat het zoals gehoopt eindeloos ontwapenend was.

Het was eerlijk, impulsief en echt. Er was een jongetje dat graag wilde weten wat meneer Rutte mooi vond aan zichzelf (zijn haar). En een meisje dat zich afvroeg wat de mannen goed vonden aan elkaar. Om beurten zeiden ze iets over de ander. "Rutte moet over Wilders" zei mijn oudste, die ook wel begreep dat dat een ongewoon moment was. En meneer Rutte zei iets liefs over meneer Wilders, over dat ze elkaar weleens sms'ten na een aanvaring en dat dat fijn was.

Het was heerlijk, menselijk, eindelijk. Ze speelden torentje prik en plakten geblinddoekt hun eigen hoofd zo dicht mogelijk bij het felbegeerde torentje. "Meneer Roemer heeft grote oren en kleine ogen, net als een hamster" zei mijn jongste. En dat mocht ze gewoon zeggen, want het is zo en ze had er geen waardeoordeel over. En zo was de uitzending ook, transparant en oprecht. We hebben geleerd dat lijsttrekkers niet per se aantrekkelijk hoeven te zijn en meneer Buma had vroeger een konijn.

Alleen zorgde het er na afloop wel voor dat ik nu meer zweef dan ooit tevoren. Want in deze setting leken onze verkiezingen daadwerkelijk op een gezelschapsspel rond een goed gevulde tafel met een montere sfeer. Maar de toekomst van dit land is geen spelletje, geen ezeltje prik of mens erger je niet. Er is geen dobbelsteen bij die bepaalt wie wint en er zijn geen antwoordkaartjes die uitkomst bieden bij lastige vragen waarop niemand het juiste antwoord kent.

Ook al is het wel heel fijn dat ik nu weet dat meneer Pechtold Beyoncé knap vindt en zijn eerste vriendinnetje een zangerig zuidelijk accent had. Waardoor ik het vermoeden heb dat hij vooral op persoonlijkheden valt en niet op eenzelfde type. En ook weet ik dat meneer Roemer als kind een kapsel had dat veel overeen kwam met dat van meneer Wilders. En dat meneer Asscher ondanks zijn drukke schema nog best vaak zijn kinderen zelf instopt en meneer Pechtold trouwens meer verdient dan honderdduizend euro.

De zandloper is bijna leeg, ik moet nu snel met een antwoord komen. "Ik vind Jesse Klaver grappig" zegt de oudste. Hij was er niet bij op televisie. "Een klaver is groen en hij is van Groenlinks." Ik gniffel. "Waar is Marianne Thieme eigenlijk?" zegt de oudste. "Ik wil een hamster." antwoordt de jongste. En ik, ik ga de spelregels nog maar eens opnieuw lezen.


Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant