Column Eva Schuurman - Niemandsland

Niemandsland

In 1988 reisde er een Iraanse man met het vliegtuig naar Frankrijk, omdat hij van zijn identiteitspapieren bestolen werd mocht hij het land niet in. Jarenlang woonde hij op vliegveld Charles de Gaulle in de internationale zone achter de douane. 11 Jaar na zijn aankomst in niemandsland zorgde zijn advocaat voor de toegang tot zijn bestemming. De man was inmiddels thuisgekomen in zijn grenzeloos bestaan, hij wilde er niet meer weg. Van luchthaven naar thuishaven. Pas toen hij in 2006 genoodzaakt werd een ziekenhuis te bezoeken betrad hij dan eindelijk Franse grond.

In 2004 verscheen er een tragikomische film gebaseerd op het verhaal van deze Iraanse asielzoeker. Een mooie film, een vrolijke film, een hoopvolle. Een Amerikaanse. Een zonnige film over liefde en kansen. Een film over een Amerikaans vliegveld en een gestrande reiziger. Een film over een man met een wens, een wens die enkel vervuld kon worden in het grote Amerika. De man mocht niet naar binnen maar bleef onverminderd positief. Hij had immers zijn thuisland niet onder zijn voeten zien verdwijnen.

Wat zijn er velen - niet te filmen - die wel elke herinnering voor hun ogen verpletterd zagen worden. Die letterlijk de brokstukken van geluk bij elkaar hebben gepoogd te rapen, om tot de conclusie te moeten komen dat er niets meer over was. Wat zijn er velen die zich nooit meer ergens thuis zullen voelen, nooit de schoenen netjes op de mat zullen plaatsen om vervolgens opgelucht en glimlachend neer te zijgen op de bank. Velen die geen geliefde in de nek kussen kunnen, die met een houten pollepel door een gerecht roert waarin specerijen drijven waarvan wij de naam niet kennen. Velen die hun neuzen niet begraven kunnen in vlassige, zachte kinderharen..

Ik snap de term gelukszoekers niet. Denk dat als ik al het geluk verloren zou hebben, nooit meer hopen durf het ooit ergens terug te zullen vinden. Dat ik doelloos en leeg op een stroom mee zou drijven en hopen ergens te stranden, op een plek zo leeg dat mijn gevoel er wellicht eindelijk verdoven zou.

Deze week voerde de nieuwe president van Amerika een inreisverbod in voor burgers uit 7 moslimlanden. Op tientallen vliegvelden in Amerika speelt zich nu geen tragikomedie af, maar een drama. Omdat daar mensen op een stroom van leegte keihard tegen dichte deuren drommen, neus tegen het glas en moed in de schoenen.

Het is vast naïef, maar ik wens zo vurig dat alle reizigers binnen niemandsland kunnen bouwen aan de muren van een nieuw leven. Dat heimwee en verlangen hen drijft tot moois en liefs. Dat ze strijden met zachtheid en hoop. Dat ze een storm op doen laaien die zal zorgen voor turbulentie en verandering. Een tragikomische verandering, waarin de glimlach door de tranen breken zal en men grenzen verlegt met positivisme en geduld. Dat hoop ik zo. En dat iedereen daar dan naar kijkt, zelfs wie zich blind veinst.