Zwaleman | Salland

Salland

Ware artiesten zijn het, de zwaluwen die over het veldje heen en weer schieten. De snelheid, de wendbaarheid, de sierlijkheid waarmee ze zich bewegen, hier kan een show van onze Koninklijke Luchtmacht niet tegenop.

Het zijn Sallandse zwaluwen, die langs en over me heen scheren, terwijl ik aan een campingtafeltje deze column zit te tikken. Nou ja, Sallandse….. Zwaluwen zijn natuurlijk niet gebonden aan één bepaalde landstreek. Het zijn trekvogels, die gelijk pensionado's in zuidelijker streken overwinteren. Maar die, naar ik heb begrepen, het volgend voorjaar dan wel weer naar hun 'eigen' stekje terugkeren. In het geval van deze zwaluwen is dat stekje een camping aan de voet van de Sallandse Heuvelrug. De camping waarnaar mijn geliefde en ik ook al jarenlang elke zomer terugkeren. Omdat de kleinkinderen, die hier dichtbij wonen, het er zo leuk vinden. Maar zeker ook, omdat wij zelf er even helemaal uit zijn. Het lijkt hier namelijk al een beetje buitenland. Nou ja, dat is lichtelijk overdreven, maar laten we zeggen dat het er hier in ieder geval heel anders uitziet dan in de Achterhoek. Vooral dankzij de uitgestrekte heidevelden.

Zoals sommige mensen iets hebben met de zee en uren lang het strand kunnen lopen, heb ik iets met het heidelandschap. In de Achterhoek zijn we niet echt goed bedeeld met heide, maar hier in Salland kom ik volop aan mijn trekken. Fietsend (over prachtige, kilometers lange vrijliggende paden), maar vooral wandelend. Hier kun je op doordeweekse dagen nog rustig een paar uur over de heide dwalen zonder een levend wezen tegen te komen. Nou ja, behalve de koeien dan die het gebied grazend 'beheren' of – als je geluk hebt – een ree. En een enkel vogeltje. Maar vreemd genoeg zijn er daar niet zo gek veel van. Het gekwetter en getsjilp dat ons op wandelingen in het Needse Achterveld of het Korenburgerveen steevast begeleidt, hoor je hier niet.

Dat komt doordat het gebied zo voedselarm is, vertelde me de bosbessenplukkende natuurliefhebber, die we gisteren tijdens een wandeling tegenkwamen. Er zijn op de heide weinig insecten en larven. Vooral ook daardoor zouden de korhoenders, die hier vroeger veelvuldig voorkwamen, al praktisch zijn uitgestorven.

Tja, die korhoenders. Dat is ook een mooi verhaal. Staatsbosbeheer doet al jaren pogingen de populatie van deze heidebewoners in stand te houden. Onder meer door korhoenders uit Zweden te halen en ze op de Sallandse Heuvelrug uit te zetten. Tot nu toe is dat niet echt een doorslaand succes. Niet zo heel vreemd, wist onze bosbessenplukker. "Die beesten horen hier oorspronkelijk namelijk al niet thuis. Die zogenaamd Sallandse korhoenders die hier ooit rondliepen waren in werkelijkheid geïmporteerd uit Polen. Niet door natuurbeschermers, maar door rijke Twentse textielbaronnen die in Salland hun jachtgebied hadden. Die wilden wel eens op iets anders knallen, dan een haas of een konijn. Had je hen verteld dat het korhoen een eeuw later een beschermde soort zou worden, dan hadden ze zich doodgelachen."

Het zijn dit soort ontmoetingen, en vooral dit soort verhalen, die een vakantie zo de moeite waard maken. Zeker als je daarvoor nog geen drie kwartier hoeft te rijden...