Afbeelding

Column Eva Schuurman - Liefde

Algemeen

Mijn hoofd tolt. Ik dacht dat het komkommertijd was. Verlangend staar ik naar buiten, wachtend op langzaam weer en loom nieuws. Voordat het vakantie is omhels ik mijn werk noodgedwongen met duizend armen. Maar al mijn drukke zorgen blijken sinds donderdagavond relatief. Toen ik mijzelf laat op de avond van de wereld afsloot met kaasjes en wijn, jij op mijn schoot in slaap viel en ik de film alsnog afkeek. Glimlachend genoot ik na van het moment. Het klungelige reiken naar de drank en mosterd-dille-saus. Zoiets is best behelpen met een lief hoofd op je schoot en een tafeltje dat iets te ver weg staat.

Ja, het was veel te laat. En ja, morgen zou het weer veel te vroeg zijn. Maar ontspanning is net zo lief als rust. Dus ik genoot. Totdat rechts naast me het push-bericht van de NOS oplichtte. Nice, Frankrijk. Als u dit leest ongeveer een week geleden. Ik was zo boos.. Niet om mijn onderbroken moment, niet om mij. Zo boos.. Het moet zo gruwelijk angstig zijn je niet vrij te kunnen wanen. Dat je enkel denkt te bekomen van het verliezen van een voetbalfinale, en dan opnieuw moet beseffen de echte strijd nog niet te hebben beslecht. Dat er mensen zijn die je eraan willen herinneren dat je niets te vieren hebt. Op je nationale feestdag.

De volgende dag was het inderdaad veel te vroeg, maar wel tijd om twee huwelijken te voltrekken. Vermoeidheid kneep mijn keel al twee dagen dicht, en dit bericht was de druppel. Ik wilde niet meer praten. Had niets toe te voegen, niets in te brengen. Dacht, wat maakt het uit? Wat hebben we te vieren? Mijn keelpijn was het met me eens, we moesten zwijgen vandaag. Nooit eerder voelde ik tegenzin, altijd deed ik fluitend mijn toga aan. Bedekte ik mezelf zacht met mijn mantel der liefde.

Scrollend door mijn speeches kwam mijn muis bij het ja-woord aan. Ik zag ze voor me staan. Zij stralend en jong, hij vol overgave en onschuld. En ineens dacht ik: Dat antwoord dat zij mij straks zullen geven, dat is het enige antwoord. Want liefde is het antwoord op alles. Niet hele dagen lang, niet in drukte en paniek, niet in overval en chaos. Maar in het moment daarna, in de nasleep kun je het weer voelen. Dan zwelt het langzaam aan tot immense grootte.

En daarom stond ik in die nasleep te stralen en te slikken toen ze het pad naast de boerderij afliep, aan de hand van haar vader. Richting het weitje waar wij stonden te wachten. Met aan het hek haar liefste pony en in het midden haar liefste lief. Mijn keel was het er nog steeds niet mee eens, maar ik heb haar liefdevol de kop ingedrukt. In de avond mag ze weer rusten. Als het veel te laat is en Franse wijn zich tegen haar pijn aanvlijt. Wanneer plat vermaak mij verdooft en jij zachtjes tegen me aanzakt. Op zo'n moment dat liefde aanzwelt..

En terwijl jouw mooie hoofd op mijn schoot lag las ik dat in Turkije..


Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant