Afbeelding

Column Eva Schuurman - Mooi

Opinie

Er viel hier gisteren een veelbelovende kaart op de mat. 'I miss you' stond erop. Met harten eromheen enzo, echt heel bevestigend. Tot ik 'm omdraaide. Niet alleen bleek de liefde voor de vorige bewoonster, maar ook was ie afkomstig van een bedrijf dat handelt in inktpatronen. Ze had blijkbaar al een tijdje niet geprint, denk ik. Het tafereel was geheel rolbevestigend voor mijn Valentijnsgeschiedenis.

Ik had nooit echt veel animo, werd niet heel interessant bevonden. En als er dan eens iemand 'op' mij was, dan was het altijd die ene vriend waarvan ik het niet wilde. Omdat hij óf te dierbaar was, óf juist niet. Met Valentijn vielen er geen kaarten bij mij op de mat. Wellicht omdat ik me sowieso mijn hele jeugd niet bewust was van elke vorm van uiterlijke schoonheid. En dan doel ik vooral op die van mezelf.

Ik werd niet aanbeden. Niet met Kerst, Valentijn, Bevrijdingsdag en ook niet in de zomer. Ik heb nooit over boulevards geflaneerd aan de hand van een jongen die ik niet verstond maar wel begreep. Om mijn roodverbrande schouders hing geen Juan, John of Johan. Er werden mij geen druiven gevoerd op een Grieks strandbedje, ik ben niet gemasseerd in de Portugese branding door een fado zingende man met veel arm haar. En geen beschonken Italiaan heeft er ooit onderaan mijn balkon gestaan.

Oud-klasgenoten zullen mij niet nieuwsgierig Google-en en de presentator van 'het mooiste meisje van de klas' zal hier niet aan de deur verschijnen. Niet omdat ik zo lelijk was. Alleen was er altijd wel iemand mooier. En weet je, ik geloof dat ik dat niet zo'n probleem vond. Ik ben nooit gepest, had genoeg hersenen en al snel vrienden voor het leven. Met wie ik de gierende slappe lach kreeg, stiekem naar de McDonalds ging in zelfbedachte tussenuren en voor de rest verrassend braaf bleef.

We zien elkaar nog steeds, krijgen onvervalste lachbuien, praten over toen- en nu, of we nog genoeg hersenen hebben en of we ze nog genoeg gebruiken. En als we hamburgers eten, dan bakken we ze zelf. Om de kinderen enigszins het goede voorbeeld te geven. En oh ja, laatst hebben we het mooiste meisje nog even opgezocht op Facebook. Ja, nog steeds zo prachtig dat je hoopt dat ze op zijn minst zweetvoeten heeft.

De liefde. Hartstochtelijk, vriendschappelijk, muisstil en oorverdovend.. Ik heb er ondanks alles altijd genoeg van mogen ontvangen. En nu ik twee dochters heb, ben ik volledig de Koningin ter rijk.

De geheime liefde van mijn dochter is trouwens 'op' een ander. Het lef, mijn dochter is bloedmooi. Misschien op het eerste gezicht niet zo mooi als een ander, maar als je goed kijkt.. Onbevangen stoer, intens goed, klungelig komisch, naïef makkelijk en eeuwig trouw. Echt, bloedmooi. Ik heb haar gezegd dat ze nog haar hele leven lang verkering kan hebben. Eerst maar eens vrienden voor altijd vinden, stiekem fastfood eten, nooit gepest worden en genoeg zelfbedachte tussenuren creëren. En omdat hij haar niet wil, heb ik die Valentijnskaart vanmorgen gekregen. Lekker puh.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant