Bruidspaar Hoefsloot kijkt met plezier terug op 65 huwelijksjaren

HENGELO – Het echtpaar Jan en Angelique Hoefsloot vierde op zondag 24 maart een bescheiden 65-jarig huwelijksfeest. De drie kinderen die ‘in de buurt’ wonen (Gorssel Zeist en Wageningen) kwamen naar Hengelo en het vierde, woonachtig in Peru, vierde via beeldbellen mee. Burgemeester Marja van der Tas bezocht het bruidspaar en feliciteerde hen namens haarzelf en het college met een prachtige orchidee. Die kreeg direct een prominente plek op de salontafel.

Door Liesbeth Spaansen

Na vijftig jaar op een boerderijtje in het buitengebied van Hengelo te hebben gewoond, moest het bruidspaar Hoefsloot in 2023 toch de stap maken naar De Bleijke, het zorgcentrum in het dorp. Was mijnheer Hoefsloot september al verhuisd vanwege zijn gezondheid, een paar maanden later kon mevrouw Hoefsloot er ook een appartement betrekken. “Nu ben ik dichtbij mijn man en het uitzicht is ook mooi, net als ik thuis had. Ik kijk uit op de Bleek.”

Een leven lang samen
Jan Hoefsloot (89) is in Arnhem geboren, Angelique Hoefsloot-Vorst (bijna 89) op Curaçao. “Mijn vader werkte bij Shell. Toen ik vijftien was, werd ik op het vliegtuig gezet naar Nederland om naar school te gaan, het Katholiek Gelders Lyceum (KGL) in Arnhem. Ik woonde toen bij mijn oma.” Ook Jan ging naar het KGL en hij ontmoette Angelique daar. Verkering kregen ze pas veel later. Jan ging eerst naar Delft voor een studie werktuigbouwkunde en werkte in Arnhem, Den Haag en Tilburg. “Daarna werkte ik als bedrijfsleider bij Vredestein in Maastricht en woonden we in Meerssen”, vertelt hij. Na overplaatsing naar bandenfabriek in Doetinchem, ging het gezin in het Gelderse Hengelo wonen.

Weer een nieuwe werkkring, nu naar Eurometaal in Zaandam zorgde voor onrust bij de studerende kinderen. Uiteindelijk kocht hij in die regio een flatje en reisde op en neer naar Hengelo. “Toen stond ik er doordeweeks alleen voor”, weet mevrouw nog goed. “Toen de kinderen een keer klierden, ben ik in de schuur gaan zitten. ‘Waar is mama?’ schrokken ze. Ze hebben het nooit meer gedaan.”

Dat ook 65 jaar geleden het krijgen van een woning niet gemakkelijk was, blijkt wel uit het feit dat het stel Hoefsloot-Vorst op 24 maart 1959 al voor de wet trouwde. “Dat moest om woonruimte te krijgen. Pas op 18 juni trouwden we in de kerk. Deze datum is altijd onze trouwdatum gebleven.” De jonge Angelique, die net een jaar klaar was met haar opleiding verpleegkunde, kreeg ontslag toen ze met Jan trouwde.

Reislustig stel
Het echtpaar Hoefsloot maakte veel reizen, zoals ook naar Peru. Ze bezochten er later ook hun zoon, die zich daar vestigde. “Hij is erfelijk belast met reizen”, concludeert mevrouw Hoefsloot. Toch kwamen ook de in Peru geboren kleinkinderen naar Nederland om te studeren. “Interessant, maar waarom dan?”, vroeg de burgemeester zich af. “We vinden het belangrijk dat onze half-Nederlandse kinderen iets meekrijgen van de Nederlandse taal en cultuur. Ze hebben hierin geen keus”, antwoorde de vader van de pubers, die nog altijd Nederlands met ze spreekt. Burgemeester vindt het geweldig dat er zo, digitaal, kan worden gecommuniceerd. “Vroeger moest ik een telefoongesprek aanvragen als ik mijn man in het buitenland wilde spreken.”

Van der Tas is inmiddels een paar maanden in Bronckhorst aan het werk, maar was eerder burgemeester in Steenwijkerland, eveneens een plattelandsgemeente. “Ik heb inmiddels geleerd dat mensen hier in de Achterhoek al generaties lang op dezelfde plek, of niet ver van hun geboorteplaats af wonen. Waarom bent u niet naar het buitenland verhuisd? Daar is het voor u toch veel leuker?” Mevrouw Hoefsloot moet daar kort over zijn: “We wilden wel naar het buitenland, Australië of Nieuw-Zeeland, maar daar wilden ze ons niet hebben. Ze wilden alleen boeren.”

De familie heeft zich in de vijftig jaar dat zij in Hengelo woonden toch zo thuis gevoeld! “Het was een mooi huisje met 1,2 hectare grond. Ons beider hobby waren de schapen in de wei, Tesselaars. Dat vonden we zo fijn, net als werken in de tuin.”

Mevrouw Hoefsloot heeft altijd veel gedaan in het dorp. “Vrijwilligerswerk. Bij Tafeltje Dekje heb ik 28 jaar maaltijden gereden. Tot ze over gingen op diepvriesmaaltijden, toen ben ik gestopt. Daarna was ik bij de Hulpdienst, vrijwilliger bij de tennisbanen en bij het Hospice in Doetinchem. Daar heb ik een mooie tijd gehad.”

Afscheidsbarbecue
Het bruidspaar heeft nu dertien kleinkinderen en drie achterkleinkinderen. Binnenkort gaan ze met z’n allen barbecuen in de tuin van het boerderijtje. Dat zal de laatste keer zijn dat de familie bijeenkomt op de plek waar een halve eeuw met heel veel plezier is gewoond. “We gaan er rustig afstand van nemen. Een dag met een lach en een traan, maar ook een weerzien van familie uit Peru, die voor deze gelegenheid overkomt naar Nederland. En daarna gaan we ons hier settelen en de omgeving leren kennen!” Mevrouw Hoefsloot heeft zich al opgegeven om in de tuin van De Bleijke te gaan werken als vrijwilliger.