Afbeelding
Foto: Nick Oostendorp

Column Eva Schuurman - Geweldloos

Algemeen

Geweldloos

Ik weet niet zo goed wat ik ervan zeggen moet, of het iets toevoegt. Of het inboet aan angst of vermeerdert in vertrouwen. Of het uitmaakt om iets over geweld te typen als je zelf alleen maar de neiging voelt ervoor weg te duiken. "Zouden ze voorover gezeten hebben?" vraag ik me hardop af nu ik over wegduiken nadenk. Was het op dat punt in het gebed dat ze bijna met de neuzen de grond raken? Was het werkelijk zo lui en lafhartig gepland? Hoeveel kinderen waren erbij en is daar van te voren wel over nagedacht? En, hoe erg moet je jezelf overtuigen van een kwaad om zo kwaad te zijn?

Er is beeldmateriaal van, dat zwerft ergens over internet en in app-groepen rond. Ik hoef het niet te zien. Het is geen statement of standpunt, ik weet gewoon het niet te willen zien. Omdat het dan nog echter wordt; dat er iemand is die koel en kil en vastberaden, rustig zelfs, berekenend een plan uitvoert, vanuit de overtuiging iets goeds te doen voor de wereld. Er een boekwerk over geschreven heeft dat zo tegenstrijdig is als geweldlozen met geweld te lijf gaan.

Ik ben niet heilig, echt niet. Natuurlijk voel ook ik weleens zoveel frustratie dat het lijkt alsof mijn onderbuik-gevoel ontploft. Toch dacht ik er nooit aan iets anders stuk te maken dan een papiertje, schreef ik nooit een manifest met ideeën en overtuigingen. Ik denk ook dat ik gaandeweg enkel zou gaan relativeren wat in den beginne als een huis stond. Ja, want hoe kun je zo blijven geloven in iets dat overduidelijk zo slecht is? Hoe kan er zoveel tijd overheen gaan en nergens twijfel ontstaan?

Misschien waren ze in die moskeeën in Nieuw-Zeeland net aan het bidden voor een mooi hiernamaals, in de overtuiging bij te dragen aan de schoonheid van waar ze eens naartoe zouden reizen. Misschien geloofden ze dat de dingen een rede hebben en niet voor niets zijn. Misschien rees er naast angst ook vertrouwen in hoe ze geleefd hadden en voorbereid waren op wat komen ging. Misschien brabbel ik maar wat vanuit het onvermogen te kunnen accepteren hoe verkeerd dit alles is. Waarschijnlijk. Misschien.

"Als ze toch met twintig man tegelijk.." zeg jij ineens "En dan op hem af waren gestormd? Ja, dan waren er ook doden gevallen. Maar dan ben je toch altijd sterker dan één?" Je hebt gelijk, ik had de tegenaanval niet eens bedacht gekregen. Jij bent bedachtzaam en intelligent, maar agressief heb ik je nog nooit gezien. Je denkt na en verder en zou waarschijnlijk zijn opgestaan, toch ben ik blij dat je hier bent en niet daar.

En ook dat zij het niet deden, opstaan. Dat ze niet met twintig man tegelijk zijn aangevallen. Dat ze terugschrokken voor zoveel geweld, niet in staat te handelen omdat het simpelweg niet in ze zat. Dat ze onveilig en onschuldig in een hoekje doken bij elkaar en niet genoeg verzet voelden omdat het gebukt ging onder teveel liefde. Het helpt geen snars, maar ik vind het een mooie gedachte; verlamd en geweldloos wint alsnog van krankzinnig en boos.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant